Το 1946 ήμουν 6 χρονών και θυμάμαι καλά το χωριό μας εκείνη την περίοδο. Είχε πολλούς αντάρτες στις γραμμές του Δ.Σ.Ε. γι’ αυτό σχεδόν κάθε μέρα εμφανίζονταν τα αεροπλάνα από τη Λάρισα και βομβαρδίζανε το χωριό μας. Επίσης από το Τσοτύλι μας χτυπούσε το πυροβολικό. Όλα τα σπίτια του χωριού κάναν καταφύγια, εμείς τα λέγαμε αμπριά.

Στην αυλή μας σκάβαμε μια φωλιά βάθους δύο μέτρων, τη σκεπάζαμε με κορμούς δέντρων και από πάνω ρίχναμε χώμα. Σε αυτά κρυβόμασταν από τους βομβαρδισμούς. Αυτή η κατάσταση και το κυνηγητό από τα κυβερνητικά στρατεύματα έγινε ανυπόφορη. Ο πατέρας μου, πριν φύγει από την ζωή, μου έδωσε ένα χειρόγραφο με τα θύματα πολέμου στην ιταλογερμανική κατοχή και στον εμφύλιο πόλεμο όλων των συγχωριανών μας από τις Κυδωνιές Γρεβενών.